Eigenlijk kan ik in grote lijnen gewoon overnemen wat ik een jaar geleden in deze kolommen schreef over”Emakhosini”, de vorige plaat van de Bantu Continua Uhuru Consciousness, want ook nu bevat deze nieuwe slechts drie nummers, twee hele lange -19 en 16 minuten- en een kleintje dat afklokt net beneden de 4 minuten. Wie de “wereldmuziek” een beetje volgt, weet wellicht welke schok dit Zuid-Afrikaase zevental uit Soweto in het wereldje veroorzaakte, toen ze drie jaar geleden hun debuut “Our Truth” op de wereld loslieten. Dat was iets dat we nooit eerder horden en dat onze luistergewoontes serieus dooreen schudde. Dat gevoel werd nog versterkt, toen we de band een jaar later aan het werk zagen op Esperanzah! en daar live mochten meemaken wat de band bij een publiek kan teweegbrengen.

De mix van traditie en moderniteit blijft overeind op deze plaat, maar, waar “Emakhosini” afsloot met een heel bijzondere versie van de gospel-classic “Nobody Knows”, is de rol van afsluiter nu weggelegd voor “Isivunguvungu”, waarop Saul Williams, de stem van de alternatieve hiphop, te gast is en een heel aardig stukje slam poetry ten beste komt geven. Dat die twee elkaar ooit zouden ontmoeten, stond eigenlijk wel in de sterren geschreven, aangezien hun beider werk op dezelfde pijlers rust: ongelijkheid en onrecht aanklagen, daar draait het om. De twee lange nummers vormen een soort trance-veroorzakend ritueel met de vaste ingrediënten: een pompende bas, die de leiding neemt over de percussie en de Zulu-zang. De plaattitel is niet toevallig “The Healing”: de band bestaat uit mensen, die uit een omgeving komen waar muziek als therapeutisch middel gebruikt wordt en de wat minimalistische, maar tegelijk krachtige manier van spelen maakt dat de trance waar ik al naar verwees, evenveel doel als middel lijkt te zijn.

Neem nu de opener “The Journey with Mr. Van Der Merwe”, die -hoe kan het anders- handelt over uitbuiting: dat is een aaneenschakeling van wisselende activiteit binnen dat éne raamwerk, dat afgelijnd wordt door de bas van Mosebetsi “Jan” Nzimande: hij opent met een bassolostukje dat gaandeweg aangevuld wordt met laagjes percussie en gezang tot, na bijna twee minuten, de vulkaan echt uitbarst en tien minuten lang muzikaal vuur spuwt om dan plots compleet stil te vallen en stukje per stukje het puin te ruimen en plaats te maken voor een heel soulvolle klaagzang van Kgomotso Neo Mokone, het enige vrouwelijke bandlid. Geleidelijk wordt de cadans opnieuw opgedreven wordt en de mannelijke bezweerdersstemmen het weer overnemen. Dit is muziek, die je simpelweg moet ondergaan en waarop je je moet laten meevoeren.

Dat geldt zeer zeker ook voor “Sikhulekile”, waarop saxofonist Femi Kuti de honneurs komt waarnemen die, als hij nog geleefd had, zeer zeker papa Fela te beurt zouden gevallen zijn. Zijn inbreng geeft de track een heel nadrukkelijke jazzy ondertoon en maakt eigenlijk het plaatje compleet: “jazz” betekent oorspronkelijk gewoon “herrie” en dat is waar het bij BCUC om draait: ze brengen zorgvuldig uitgekiende en onweerstaanbare herrie uit de townships. Ik mocht hier thuis ondervinden dat dit niet voor iedereen weggelegd is, maar toch zal ik er deze zomer weer staan, als de band weer eens langskomt voor de festivals. Best Kept Secret, Couleur Café en Afro Latina staan al zeker op het lijstje. En ik heb nog even de tijd om te oefenen….

(Dani Heyvaert)